Μέχρι πρόσφατα δεν το είχα σπουδαιολογήσει, αλλά τον τελευταίο καιρό το παρατηρώ όλο και πιο έντονα και το αναπαράγω με αρνητικό τρόπο στον εγκέφαλό μου: με πιάνουν κάτι περίεργες κρίσεις αγοραφοβίας τώρα τελευταία. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω-έτσι θέλω να πιστεύω-έτσι θέλω να λέω όποτε με βολεύει.
Μια τέτοια μικρή κρίση με έπιασε και στο μπαράκι που είχαμε πάει, στο τετραήμερο της Καθαρής Δευτέρας, κάπου στην Αθήνα. Στο μπαρ να δουλεύουν 2 καλοί φίλοι από τα παλιά, τα ξύδια πολλά, ο κόσμος λίγος (είχε πάει αργά), και τα απρόοπτα ουκ ολίκα.
Με πιάνει η κρίση, τρώω τη φρίκη και ενστικτωδώς αρπάζω το κινητό μου και κάθομαι στο πιο απομονωμένο μέρος του μαγαζιού, με σκοπό να αρχίσω να γράφω σοφά ρητά, μιας και με το κωλοκινητό δεν μπορώ να ξεδιπλώσω το ταλέντο μου όπως εγώ θέλω. Τα μοιράζομαι μαζί σας ευθύς αμέσως:
Ρητό Α
«Αθήνα. Μια πόλη που τα Σαββατόβραδα γεμίζει τις καρδιές με μπετόν, έτσι για πλάκα.»
Ρητό ΒΟΥ
«Αν η αγάπη είναι ζωή εμένα να με χέσετε. Η αγάπη είναι ένα δάκρυ που κυλάει στο μάγουλο της ζωής που δε ζούμε.»
Ρητό ΓΟΥ
«Γενναίος είναι αυτός που στον πάτο του ποτηριού βλέπει τον εαυτό του.»
Ρητό ΔΟΥ
«Αν το τσιγάρο είναι χρόνος από τη ζωή μου, οι αργόσχολοι τον παίρνουν.»
Ρητό Ε
«Αν ο μπάρμαν είναι ο Μπάτμαν, ο Τζόκερ ποιός είναι?»
Ρητο ΣΟΥΤΟΥ
«Ένας πίνακας ζωγραφικής συνοψίζει μια ψυχική κατάσταση. Μια ψυχική κατάσταση συνοψίζει την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα τι είναι? Αν δεν μπορείτε να απαντήσετε, ζωγραφίστε το.»
Ρητό ΖΖΖΖΖΖ
«Τι είχαμε πει? Να βγάλουμαι από τη ζωή μας τη λέξη <βαριέμαι>. Όποτε λοιπόν βαριέσαι, άραξε λίγο ακόμη και άφησε το ένστικτό σου να σε ξυπνήσει.»
Σ.
Διαιρέτης 