Φιλαράκι να σου πάρω ένα τσιγάρο?

Πραγματικά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Υποπτεύομαι πως μια καλή αρχή για ένα τέτοιο κείμενο είναι ένα flashback στα παιδικά μου χρόνια…

Chapter ONE (τώρα θυμήθηκα το σάπιο boy band. Μπλιαχ!)

Η πρώτη μου επαφή με τον κόσμο του καπνού ήταν από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν και οι γονείς μου δεν κάπνιζαν (ούτε και καπνίζουν), οι παππούδες μου φρόντιζαν να αναπληρώνουν αυτό το κενό με ατελείωτα πακέτα, ραδιοφωνάκι στο χέρι και εφημερίδα με ελληνικό καφέ πάνω στο τραπέζι. Φυσικά όπως όλα τα εγγόνια, εικόνες σαν κι αυτή απέκτησαν μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μου. Οι παππούδες έστελναν το μικρό τους εγγονάκι στο περίπτερο για τσιγάρα κι έτσι η πρόσβαση σε ένα πακέτο τσιγάρα ήταν πιο εύκολη από ένα σακουλάκι Pacotinia.
Τρελή ανάμνηση: Ο παππούς μου όταν δεν είχε σταχτοδοχείο για να σβήσει το τσιγάρο του, έφτυνε στην παλάμη του και με περισσή μαεστρία βύθιζε το ετοιμοθάνατο τσιγάρο. Υπήρχε κάτι τελετουργικό σε αυτό, που με άφηνε, με το στόμα ανοιχτό! Anyway… συνεχίζω…
Η πολυκατοικία στην οποία μεγάλωσα είχε στην είσοδό της μια τεράστια ξύλινη κατασκευή από 24 γραμματοκιβώτια, όσα και τα διαμερίσματα δηλαδή. Τα περισσότερα από αυτά ήταν ξεκλείδωτα και όπως καταλαβαίνετε για ένα μικρό παιδί 24 γραμματοκιβώτια ισοδυναμούν με ατελείωτα σενάρια κλεισμένα σε μικρές πορτούλες που σε παρακαλούν να τις ανοίξεις. Γιατί τα λέω όμως όλα αυτά? Η πολυκατοικία βρίσκεται ακριβώς δίπλα από ένα συγκρότημα τεσσάρων σχολείων. Όσα παιδιά δεν ήθελαν να κρατάνε μαζί τους το απαγορευμένο αντικείμενο, το καταχώνιαζαν σε κάποιο από αυτά τα ξύλινα γραμματοκιβώτια. Και πιστέψτε με: ήταν πολλά αυτά τα παιδιά…

Chapter TWO:  Το πρώτο μου τσιγάρο.

Αν δεν κάνω λάθος ήταν το 1994. Τη χρονιά που η Εκκλησία της Αγγλίας χειροτόνησε την πρώτη γυναίκα πάστορα, την χρονιά που τα τίναξε ο Curt Cobain, τη χρονιά που ο  Ayrton Senna γεύεται μια και καλή τον ψόφο στην πίστα του San Marino, την ίδια χρονιά που ξεκινούν επανάσταση οι Zapatistas, ένα μαλακιστίρι από το Ηράκλειο Κρήτης ανοίγει για ακόμη μια φορά ένα ξύλινο γραμματοκιβώτιο, αποφασισμένο αυτή τη φορά να δοκιμάσει τι στο διάολο κρατάνε όλοι οι μεγάλοι στα χέρια τους.
Το πρώτο μου τσιγάρο ήταν ένα Silk Cut άσπρο. Το κάπνισα στο υπόγειο της πολυκατοικίας, ξαπλωμένος μπρούμυτα στηριγμένος στους αγκώνες μου, και δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι έκανα. Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι αν μου άρεσε ή όχι, δεν θυμάμαι αν ρούγηξα τον καπνό ή αν έβηξα, αυτό που θυμάμαι στα σίγουρα είναι πως εκείνη τη μέρα αγαπούσα τον παππού μου περισσότερο κι από τα γαμημένα τα Pacotinia…
Καλοκαίρι του 1994 λοιπόν. Η ίδια χρονιά που τελείωσα το Δημοτικό, που έκανα τον αριστερό μου ώμο ψίχουλα μετά από σαβούρα με το ποδήλατο, η ίδια χρονιά που στράβωσα γιατί δεν κυρήχθηκε εθνικό πένθος για τη Μελίνα Μερκούρη που μας άφησε χρόνους.

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-